Archieven 2018

‘Ik heb het gewoon geflikt’

Dagen door weer en wind, uren sjouwen over keien met een zware bepakking op de rug en ’s nachts bibberend van de kou in je tentje.  Branimir heeft PTSS en liep samen met collega’s en zijn buddyhond Goof de 110 kilometer lange Fjallraventocht in Zweden. 

Dag 1
‘Ik vervloek de keien. In alle Youtube filmpjes die ik ter voorbereiding op deze toch heb gekeken zag ik alleen maar mooie bergen en beekjes, maar niemand filmde dit stomme keien pad waar je overheen moet strompelen. De stenen zijn zo groot dat ze bij Goof tot zijn oksels komen. Hij mag niet loslopen en zit met een buggykoord aan mij vast. Maar als we gaan klauteren, komt het touw al snel strak te staan. Klote dit. 

Ik probeer van de omgeving te genieten en ontdooi een beetje, de stress die het vliegen met zich meebracht (teveel prikkels en mensen) en daarnaast nog een heel gedoe om je hond mee te krijgen in de cabine,  kan ik langzaam loslaten. 

Omdat iedereen een ander looptempo heeft, lopen we niet als groep, vanavond zullen we elkaar weer ontmoeten als we de tent opslaan. De zestien kilo aan slaapspullen, kleding en hondenvoer zorgen voor pijn in mijn schouder. We buffelen door. Goof wordt moe en ik struikel een paar keer bijna over hem. Ik vraag me vertwijfeld af of we dit wel gaan halen. Heel laat komen we aan bij het kamp. Mijn natte kleren worden uitgedaan, ik krijg eten en anderen zetten voor mij de tent op. Doodmoe rol ik mijn slaapzak in.’

Dag 2
‘Wat een wereld van verschil nu ik besloten heb om Goof gewoon los te laten lopen. Nu kan ik mijn eigen tempo lopen en dat gaat steeds beter. Uren sjouwen we verder. Onderweg zijn er eetpunten en ik werk een rendierenburger naar binnen. Na een uur of drie lopen begint de pijn in voeten en schouders, een pijn die niet weggaat. Maar we geven niet op. Goof trekt enorm veel bekijks, er zijn allemaal Chinezen die met ons op de foto willen.’

Dag 3
‘Regen en wind striemen al urenlang tegen m’n gezicht. Ik ben nat en koud, heb overal pijn. Ook Goof loopt te rillen van de kou. We moeten maar liefst 28 kilometer vandaag. Hoe dan? Ik veeg tranen uit mijn ogen, ik wil naar huis. Waarom doe ik dit eigenlijk? Toch krijg ik ergens energie vandaan. Ik merk dat ik steeds sneller ga lopen en haal iedereen in. “Zie je nou wel, ik kan dit gewoon”, zeg ik in gedachte tegen al die mensen die me door mijn PTSS hebben afgeschreven. Ja, ik ben veranderd van een stoere agent in een man die niet eens de supermarkt in durft. Maar vandaag voel ik dat ik gegroeid ben. Fysiek, door het trainen voor deze tocht, maar ook mentaal. Die realisatie maakt me emotioneel. Ze denken dat ik niks meer kan, maar nu loop ik maar mooi iedereen voorbij.’

Dag 4
‘De speciale schoentjes à 130 euro die ik voor Goof kocht, beginnen een beetje te snijden in zijn vel, dus vanaf vandaag mag hij op blote pootjes verder. De ergste dag hebben we immers gehad. Elke keer word ik meer vastberaden: we gaan het gewoon halen.’

Dag 5
‘Juichend kom ik over de finish. Alle mensen die op de eindcamping zitten en ons zien aankomen, beginnen te applaudisseren. Binnen bij de receptie plof ik op een bank neer en kom er de eerste drie uur niet meer af. Ik heb het gewoon gehaald, dat moet ik echt even verwerken. Ik zit hier en heb het gewoon geflikt!

Voor mij is dit echt een mijlpaal. Jarenlang heb ik gevochten om terug te komen en nu ineens merk ik dat ik weer uithoudingsvermogen heb. Het begon al met de trainingen, ik merkte dat ik steeds sterker werd, steeds meer kon. Fysiek maar vooral ook mentaal. Deze tocht is voor mij pure winst geweest, een mentale overwinning. Ik kan weer gaan bouwen.’ 

Geschreven door Maaike Boersma.

We zijn in Nikkulaokta, klaar voor de start om 9 uur. De groepsfoto’s zijn gemaakt. Nog even de rugzak wegen. Een kop koffie drinken en de blog bijwerken. Yoek en baas Taeko zijn er helemaal klaar voor. De  burgemeester loopt hier al in klederdracht rond en gaat zo het lapse volkslied voor ons zingen.

Na het startschot gaat de eerste groep van de FC 2018 op pad. De eerste 5 km zijn nog redelijk makkelijk. Het pad is breed en er liggen nog weinig stenen. Dan komen we aan bij de eerste pauze plek, de Lap Donalds. Dit keer worden de hamburgers niet buiten gebakken ivm de hard wind. Maar ach dat maakt ook niet zoveel uit. Het broodje smaakt er niet minder om. De tocht wordt vervolgd via smale paden langs de mediation plek over vele heuvels, stenen, door berken bosjes naar het Kebnakaise bergstation. Daar is de eerste checkpoint. Onder weg zijn er al vele foto’s gemaakt. In de tipi krijgen we een Nepalese kaneelkoek. Een heerlijk hapje na 20 km lopen met onze rugzakken. We moeten nog 4 km verder, de eerste nacht brengen we namelijk door bij een snelstromend beekje.

Het is nu 19.30 uur en iedereen is aangekomen in  kamp 1. We staan bij een snel stromende beek. In de verte zien we rendieren lopen, een hele kudde. Zoveel hebben Hans en Joost er op deze plek niet eerder gezien. Wat een rust om ons heen. We staan met de tentjes heerlijk beschut tussen lage struiken. Het valt bijna niet op dat we hier zijn. Nu water koken en een warme maaltijd naar binnen werken.

Gr. RT

15-8 & 16-8-2018.
Zeer vroeg ging de wekker. Het vliegtuig maar Stockholm vertrekt namelijk om 6.40 uur. Al vroeg lopen de Hiking en Adventure mensen bij de bagage afgifte en de douane. Nog even een koffie bij de Starbucks en dan het vliegtuig in, op naar ABBA land. In het centrum van Stockholm gaat een ieder zijn eigen weg, musea bekijken, door de oude binnenstad slenteren, een boottochtje of even lekker chillen bij het optreden van een Zweedse band. Om 17 u gezamenlijk naar het pizza restaurant. In sneltreinvaart maakt de Nepalese kok ruim 30 pizza’s. Drankje erbij en vast de voorbeschouwing op de komende tocht doen. Dan met de touringcar naar het Quality hotel, nog een keer in een echt bed met douche en wc vlak bij. De volgende morgen vroeg ontbijten en weer op reis naar Kiruna. Met verschillende vliegtuigen vlogen we weg. En op heel verschillende tijden kwamen we aan. De eerste werden de laatsten doordat hun vliegtuig ivm dichte mist ergens anders moest landen. Maar uiteindelijk was iedereen op tijd voor de briefing van Joost en Hans voor de sporthal op camping Ripan. Rein en Rick waren er al en hadden voor een ieder de hiking passen al opgehaald. In de sporthal konden de droogvoedsel maaltijden worden opgehaald, kleding in de fjallraven winkel aangeschaft worden en een lekkere bak koffie in het hikerscafe worden gehaald. De rugzakken zijn tot een minimum ingepakt, alles moet namelijk op de rug worden meegesjouwd. De spanning stijgt en we hebben er zin in. Op naar morgen.
Gr. RJ

3-7-2018
Vandaag een rust/reisdag. De prachtige tocht door het ruige IJslandse landschap zit erop. We zijn moe maar zeer voldaan van alle prachtige indrukken en emoties die we hebben opgedaan. Het is mooi droog weer op de camping en bij de camping tafel ontbijten we.  Rick, Emmy en Ingrid hadden gister boodschappen gedaan en brood met beleg mee genomen. Dat is heerlijk genieten en het brood was snel op. Daarna tenten inpakken en de traditionele groepsfoto maken. De groene shirts kleurden goed bij de waterval van Skógar. De busreis naar Reykjavik verliep vlot en daar kwamen we Jim, Gwen en Jan weer tegen. Zij vertelde ons hun belevenissen van de afgelopen dagen. Hun reis per 4-wheel drive door de zwarte woestijn en gesprekken met de locals. De renten werden weer opgezet op het grote veld. Daar stond ook een geel Vaude dorp met 25 dezelfde tentjes, leuk om te zien. Bij de maaltijd werd volop bij gepraat over de afgelopen week. Mogen de laatste dag die vrij te besteden is voor een ieder. We gaan whale watchen, de Geysir bezoeken en de stad in.

Porsmork naar Skógar

Vandaag staat de laatste etappe op het programma een wandeling van ongeveer 24 km. We vertrekken om 8 uur vanaf de liefelijk gelegen camping te Porsmork. Maar niet nadat er eerst lang zal die leven is gezongen voor Joost die jarig is. Het eerste stuk gaat over de uitgesleten gletsjer uitloper naar een brug over de rivier. Daar komen we aan op camping Basar waar de klim naar het eerste plateau begint. We moeten vandaag een ruime 600 meter omhoog. Via smalle kronkelige paden in het begin nog gelegen tussen de berken bomen klimmen ee omhoog. Wat een prachtige uitzichten hebben we als we hoger komen richting het pad achter ons maar ook naar de bergtop en gletsjer voor ons. Het is een forse klim naar het eerste plateau wat een grote stenen vlakte is. Daar achter licht de echte top van de berg Fimvorduhals. Wederom klimmen we omhoog over smalle paden, sommige stukken beveiligd door een ketting die vast gemaakt is in de rotswand.  De top is verstopt in een dikke laag mist en bedekt met sneeuw en ijs. We vervolgen de route over een sneeuw vlakte en volgen de gele markeringspalen. Ook het kompas is nodig om goed en veilig te navigeren. We gaan in zuidelijke richting en na twee km komen we bij de berghut uit waar het heerlijk warm binnen is en we onze natte kleding uit kunnen doen en genieten van een warme adventure food maaltijd, aangevuld met een cola en mars. Na de pauze blijkt dat een van de deelnemers vertrokken is op de verkeerde schoenen. Na een km in de achtervolging kon hij terug gestuurd worden om te wisselen.  We beginnen aan de lange afdaling naar Skógar. Eerst op de kale rotsachtige hoogvlakte maar heel geleidelijk wordt het landschap steeds groener. We lopen langs de route met 25 watervallen, wat een prachtig natuur geweld.  Vele malen stoppen we om foto s en film te maken. Omstreeks 19 uur komen we aan in Skógar bij de skogafoss waterval. Enorm en prachtig om te zien.  Langs een lange stalen trap gaan we naar beneden naar de camping. Maar geen groepslid te zien. Die blijken allen in het burger restaurant te zitten aan een jawel potje bier. Dus maar ff aangesloten voor een heerlijke hamburger met een biertje.  Daarna nog ff de tent opzetten en slapen. De tocht zit erop.

Op 1-07 stond de beklimming van de aguille du tour (3540m) op het programma. Na een slaapruimte te hebben gedeeld met 9 anderen vertrekken we om 05.30 uur, enigzins vermoeid, vanaf de Premier Albert hut. Het eerste uur is hiken door de sneeuw met de stijgijzers aan en gezekerd door een touw. De temperatuur is aangenaam, het zonnetje schijnt en we kunnen lekker doorlopen. De vermoeidheid maakt al snel plaats voor prachtige vergezichten en goede sneeuwcondities. Vervolgens een steile klim naar een hoge passage. Met het hart in de keel komen we boven en genieten van een weergaloos uitzicht over de gletsjer. Aan de linkerzijde de imponerende, scherpe, top van de aguille du tour. Na 45 minuten hiken over de gletsjer staan we aan de voet van de rotsachtige Aguille. De gids kiest voor de moeilijke route wat betekend dat we zonder stijgijzers gaan freeclimben. De route is uitdagend, steil en met beangstigende afgronden maar we bereiken voldaan de top! Onze gids neemt eerst even de tijd om een belletje te plegen op wat de meest unieke werkplek ter wereld moet zijn. We maken nog wat foto’s en dalen vervolgens af naar de gletsjer. Daar begint onze lange wandeling naar de hut “Trient” die net over de grens in Zwitserland ligt. De rest van de middag en avond verblijven we in de hut om te wennen aan de hoogte.

Op 30 juni, na het ontbijt begon onze eerste klim van de week. Om 11 uur eerst even met de skilift van Le tour naar het beginpunt van de hike naar de hut “Le premier Albert”. Vanaf de skilift hiken we naar het eerste sneeuwveld waar Guy ons de wandel- en pickeltechnieken laat zien om deze veilig te doorlopen. Daarna begint de af en toe steile maar zeer indrukwekkende hike naar de hut. Na gelunched te hebben op een berghelling met uitzicht op de gletsjer en gletsjetwatervallen, test Guy ons nog even op een steil stuk sneeuwhelling. Hierna bereiken we de de hut en genieten we van het uitzicht over het enorme sneeuwveld en de top van de Chardonnay. Morgen gaan we door naar de top van de Aguille de tour!!

Vanmorgen zijn we om 08.00 uur vertrokken uit landmannagevur richting onze eindbestemming van deze dag Alfavatan.
Een wandeling van ongeveer 23 km onder andere over een pas?.
De weersverwachting was vanaf 11.00 uur regen tot ongeveer 15.00 uur daarna zou de zon gaan schijnen.
Op het laatste moment is er beslist om deze tocht toch te maken gezien de eerdere weersberichten. Veiligheid staat voorop.
Maar uiteindelijlk zijn  we vertrokken vertrokken. Het eerste gedeelte verliep goed. Met mooie  uitzichten, stoom wat uit de berg kwam en een goed aangegeven route.
Uiteindelijk kwamen bij de pas. Alleen maar sneeuw en mist. Dus goed de route volgen en bij elkaar blijven. Uiteindelijk kwamen om 12.35 uur aan bij de erste hut waar we uiteindelijk konden rusten en eten want onderweg was er nauwelijks een geschikte plek voor.
Het hoogste punt was bereikt .
Na het eten dachten we allemaal dat we omlaag gingen. Eindelijk maar dat bleek niet zo te zijn.  We moeste nog een stuk over uitgestrekte sneeuwvelden. De vermoeidheid begon er in te sluipen. En een expeditie lid had het ontzettend moeilijk ivm een blessure . Maar deze bleef met veel karakter en doorzettingsvermogen doorgaan.
Op een gegeven moment dachten we dat de sneeuw eindelijk achter ons hadden gelaten maar dat was maar gedeeltelijk waar. We moesten nog een klein stukje.
Eindelijk liepen we over grind paden en zagen we de mooie vallei  met de mooie kleuren zoals op de foto’s . Toen begon de pittige afdaling naar het meer Alftavatn en uiteindelijk kwamen we om 20.00 uur op de overnachtings camping. Het groene tentenkamp werd opgezet en de warme maaltijd klaar gemaakt. Daarna onze slaapzak in en de dag nog eens doornemen.