Category Uncategorized

Bij deze een update van de eerste dag. Na een relatief korte nacht voor
de meeste deelnemers zijn we vol goede moed op pad gegaan. Na een busrit
naar de atlas en een kop zoete thee zijn we gaan wandelen. Het weer is
goed en de sfeer ook. De heerlijke lunch was werkelijk op een idyllisch
plekje. Helaas is Marjan vanwege een blessure er niet bij, die wacht op
ons in Marrakech. Wij hebben zin in de rest van de week!

Toubkal 23-4 groep 2

Tussen de regendruppels door weergalmen de klanken uit de Moskee. De
tocht was een afwisseling van verschillende landschappen, we hebben onze
ogen uitgekeken. In totaal hebben we 1000 hoogtemeters gemaakt. Onderweg werden we meerdere keren ingehaald door kuddes geiten. Het weer is fris maar de gezelligheid van de groep houd ons warm. Nu wachten op de warme hap.

Toubkal 24-4 groep 2

Vandaag was onze zwaarste dag, maar liefst 1800 hoogtemeters. De wekker
om half 5, ontbijten en gaan! Een fantastische tocht met de 76
haarspeldbochtjes, mooie watervallen en schitterende vergezichten. De
meeste inspannende dag maar ook de mooiste. Helaas kon Pieter niet mee
de berg op vandaag, die is met de ezel de berg om gegaan. Morgen de top
van de Toubkal. Wij hebben er zin in!

Toubkal 25-4 groep 2

Bericht van Frank. De top van de Toubkal is gehaald. Nader bericht volgt.

Eindelijk was het zover. De Toubkal trekking gaat beginnen. Een aantal van onze groep had al een voorverkenning gedaan en al op zaterdag afgereisd naar Marrakech. Bij het meetingpoint op Schiphol werden wij door onze reisleider Rob voorzien van de laatste noodzakelijke materialen, zoals stijgijzers, wandelstokken etc. De vlucht verliep voorspoedig. Net voor zonsondergang zette ons vliegtuig voet aan grond. Bij het uitstappen kwam de warmte ons tegemoet. Dat belooft veel goeds voor de komende dagen. 

Nadat we onze spullen hadden verzameld en de douaneformaliteiten waren afgerond stapten we met zijn allen in een minibusje welke ons door het chaotische verkeer van Marrakech naar ons hotel bracht. Ongelooflijk als je bedenkt dat je op slechts enkele uren vliegen in een compleet andere wereld terecht komt.  Andere geuren, een hoop kabaal , oorverdovend toeteren en veel mensen op de been. Alles is anders dan thuis. Wel iets anders dan een dagje Egmond aan de Hoef. De rugzakken en overige materialen werden op een trekkar geladen en via een paar smalle steegjes kwamen wij in ons hotel Riad Assia aan. 

Wij werden verwelkomd door onze voorverkenners die al snel met sterke verhalen op de proppen kwamen. De kamers zagen er proper uit en na de spullen weg gelegd te hebben gingen we met zijn allen naar een ander hotel voor een uitgebreid diner op het dakterras. Op straat was het een drukte van jewelste en hoe later het werd des te meer mensen er op de been kwamen waaronder veel straatverkopers. Na behoorlijk lange tijd kwamen de schalen met gegrilde kip  en typische Marrokaanse gerechten op tafel. Inmiddels waren we wel aan wat te happen toe en we lieten het ons goed smaken. De vegetarische gerechten bleken een tafel verder op beland te zijn dus voor 1 van ons wat het enigszins afzien. Na het diner zijn we nog met een aantal afgezakt naar het centrale plein waar je ogen en oren tekort komt. Wil je een aap op de schouder. No problem.
Wel dokken natuurlijk. Veel kramen met heerlijke gerechten en vruchtensappen en dat alles voor een fractie van de Nederlandse prijs. Net voor middernacht kwamen we weer aan in ons hotel o te genieten van een welverdiende nachtrust

15 april 2019. Verslag 1e dag Toubkal trekking. Na een relaxt ontbijt vertrokken we uit het Riad Assia, een klein, gezellig hotel, met vriendelijk personeel. Na een rit van 1 1/2  u met busje zijn we zo rond 10.00 u aan de wandel gegaan vanaf Asni . In Asni konden we onze overtollige bagage achter laten bij pa  Mohamed, tevens de sluit gids. Een perfecte dag om te beginnen, volop zon. In  een dusdanig rustig zodat de pakezels ons met gemak in konden halen  Via prachtige paden begon onze tocht het Atlas gebergte in om rond half 2 bij onze gite aan te komen in Tahaliouine. Hier hebben een heerlijke verlate lunch genuttigd.
Dag 2 Toubkal
In het vakantie oord Asni begon onze tweede dag van de Toubkalexpeditie na een memorabele nacht in de gite Talalouine. In een slaapzaal met 6 Athlosers is in slaap vallen toch wel een dingetje, niet alleen het slaan van de ijzeren deuren (door de harde wind) bevordert dit niet. Maar ook het onophoudelijke geklets helpt niet. Uiteindelijk is het voor de meeste toch gelukt en stonden wel om even over half acht klaar voor een steile afdaling naar de rivier. Over smalle padjes en tussen huisjes door gevolgd door een stenige en steile klim naar een pas. Ook het weer was ons goed gezind lekker zonnetje en behoorlijk veel wind zodat de temperatuur zeer aangenaam was Het was een zeer indrukwekkend  landschap veel rotsen en prachtige gekeurd gesteente  Onderweg zijn we de lokale geitenhoeder tegen gekomen met zo’n 100 of meer geiten Daarna zijn we onze weg vervolgd richting dorp Tahalouine. Onderweg een pitstop gemaakt waar we werden voorzien van eten en drinken. 
Na nog een 2-tal uren verder geklauterd te hebben arriveerden wij in onze 2e overnachtings logement (gite) in Tizgul.
Dit dorp was werkelijk een schilderachtig bergdorp waar de tijd eeuwen had stilgestaan, zo leek het wel. De bevolking was erg vriendelijk en wij raakten alras in gesprek met de  locals. Communiceren ging moeizaam maar met behulp van enkele woorden Frans en wat gebarentaal kwamen we een heel eind. Enkele van onze groep werden binnen in hun huisje geroepen. De bewoners waren werkelijk straatarm maar ontzettend vriendelijk en deelden hun brood en thee met ons. Jannie en Ada lieten hun handen door hun gehandicapte dochter met henna tatoeëren. Daarna was het nog even snel voor het diner een boodschapje doen. In het plaatselijke dorpswinkeltje raakten wij weer in gesprek en moesten de wedstrijd Ajax Juventus op de televisie met hun meekijken. Dat werd nog even heel gezellig. Edwin gaf nog even een rondje weg voor 22 man en dat kostte hem omgerekend 9,50 euro. Daarna was het tijd om naar bed te gaan. Hopelijk slapen we deze nacht iets beter.
Weer mooi weer!  
Woensdag 17 april 2019 in de ochtend klaar maken voor weer een mooie tocht.  De nachten zijn hier heerlijk.  Een aantal van ons hebben weer op het balkon onder de sterrenhemel geslapen. Af en toe wat wind maar een heerlijke temperatuur. Na het ontbijt was het om 8:30 uur buiten voor het pensioen verzamel om te starten met de tocht. Ik kijk nog wat in om me heen. De tijd heeft hier al 200 jaar stil gestaan, althans zo lijkt het! Huizen zijn opgebouwd met modder en houten palen. De wegen lijken van opgedroogd modder. Kippen scharrelen over straat. Een man op een ezeltje passeert mij met zware lading naar mijn idee. Ik hoor op de achtergrond mannen naar elkaar iets roepen en een muildier begint te balken. Ja … cultuur. Ik ben in Marokko!  We vertrekken. De gids gaat voorop en we gaan direct aan een beklimming beginnen. Onderweg een kleine pauze . Ik zit op een steen en kijk voor me uit. Een prachtig landschap. Rode rotsen met begroeiing. In de verte bergtoppen met sneeuw.  Na de korte pauze lopen we verder de berg op. Laatste gedeelte was erg steil met behoorlijke harde wind. Aan de top gekomen zaten we inmiddels op circa 3000 meter. Vervolgens ging de weg naar beneden. We passeren een beek waar we lekker met de voeten in zijn gaan zitten. Heerlijk!! Voorts hebben we het laatste uur gelopen en hebben intrek genomen in het pension. Bij een pension hebben we gebruik kunnen van een Haman. Weer een prachtige dag vandaag!

Donderdag 18 april; 
De dag begint vroeg; 6.00 zitten wij aan het ontbijt en 6.30 zijn wij klaar voor vertrek. We lopen in de dageraad met miezer regen en voor het eerst deze week gekleed in de lange broeken en regenkleding. Er hangt erg veel mist in de bergen waardoor het zicht gedurende bijna de hele dag beperkt blijft.

Rond 13.30 uur komen wij aan op onze lunchplek in een leuk dorpje welke zich om een waterval bevind. Genietend van de zonnestralen die voor het eerst vandaag door de mist breken eten wij de heerlijke pasta en verse groentemix. De koolhydraten die we goed kunnen gebruiken! Vanaf deze plek moeten wij namelijk nog 1000 meter klimmen naar onze overnachtingsplek op zo’n 3100 meter hoogte. 

Na een trekking dag van bijna 12 uur komen wij rond 17.00 uur aan op bestemming van overnachting. Deze bevind zich op een ontzettend mooie locatie aan de voet van de Toubkal. We slapen op één van slaapkamers met 28 bedden naast en boven elkaar… Uitgeput van de lange dag nemen enkelen een lekkere douche, slapen wat bij, of bespreken de dag onder het genot van een lekker kopje Marrokkaanse thee. Morgen vertrekken wij om 5.00 uur voor topdag!

Vanuit Nepal ontvingen wij het volgende bericht: 1-4-2019

Met de Hiking en Adventures groep is alles goed. De groep bevind zich ten Noord – Westen van de stad Pokhara en is bezig met hun trekking.

Ten zuiden van Kathmandu zijn de weersomstandigheden zeer slecht zoals in nieuws is te volgen.

27-3-2019, dag 4 trekking.
Trek naar Chhomrong 2170m. De zon schijnt volop! Het pad gaat eerst ongeveer 2 uur door de bossen naar beneden naar Komrong Khola voor een prima pastalxunch en daarna over hangbruggen en mini bergdorpen door naar Chhomrong. Onderweg genieten van het wonderschone landschap met kleurrijke vogels en vlinders. Hier blijven we overnachten met een prachtig uitzicht op 7-duizenders.

26-3-2019, dag 3 trekking
Vertrek vanuit Ghodepanin op 2850 m, vanwege de regen zijn we niet vroeg in de ochtend de Poon Hill opgelopen om de zonsopgang te zien maar naar Tadapani 2630m (ongeveer 7 uur). Langs een riviertje met watervallen met tussendoor een goede lunch. Af en toe wat regen maar dat is geen probleem.

‘Ik heb het gewoon geflikt’

Dagen door weer en wind, uren sjouwen over keien met een zware bepakking op de rug en ’s nachts bibberend van de kou in je tentje.  Branimir heeft PTSS en liep samen met collega’s en zijn buddyhond Goof de 110 kilometer lange Fjallraventocht in Zweden. 

Dag 1
‘Ik vervloek de keien. In alle Youtube filmpjes die ik ter voorbereiding op deze toch heb gekeken zag ik alleen maar mooie bergen en beekjes, maar niemand filmde dit stomme keien pad waar je overheen moet strompelen. De stenen zijn zo groot dat ze bij Goof tot zijn oksels komen. Hij mag niet loslopen en zit met een buggykoord aan mij vast. Maar als we gaan klauteren, komt het touw al snel strak te staan. Klote dit. 

Ik probeer van de omgeving te genieten en ontdooi een beetje, de stress die het vliegen met zich meebracht (teveel prikkels en mensen) en daarnaast nog een heel gedoe om je hond mee te krijgen in de cabine,  kan ik langzaam loslaten. 

Omdat iedereen een ander looptempo heeft, lopen we niet als groep, vanavond zullen we elkaar weer ontmoeten als we de tent opslaan. De zestien kilo aan slaapspullen, kleding en hondenvoer zorgen voor pijn in mijn schouder. We buffelen door. Goof wordt moe en ik struikel een paar keer bijna over hem. Ik vraag me vertwijfeld af of we dit wel gaan halen. Heel laat komen we aan bij het kamp. Mijn natte kleren worden uitgedaan, ik krijg eten en anderen zetten voor mij de tent op. Doodmoe rol ik mijn slaapzak in.’

Dag 2
‘Wat een wereld van verschil nu ik besloten heb om Goof gewoon los te laten lopen. Nu kan ik mijn eigen tempo lopen en dat gaat steeds beter. Uren sjouwen we verder. Onderweg zijn er eetpunten en ik werk een rendierenburger naar binnen. Na een uur of drie lopen begint de pijn in voeten en schouders, een pijn die niet weggaat. Maar we geven niet op. Goof trekt enorm veel bekijks, er zijn allemaal Chinezen die met ons op de foto willen.’

Dag 3
‘Regen en wind striemen al urenlang tegen m’n gezicht. Ik ben nat en koud, heb overal pijn. Ook Goof loopt te rillen van de kou. We moeten maar liefst 28 kilometer vandaag. Hoe dan? Ik veeg tranen uit mijn ogen, ik wil naar huis. Waarom doe ik dit eigenlijk? Toch krijg ik ergens energie vandaan. Ik merk dat ik steeds sneller ga lopen en haal iedereen in. “Zie je nou wel, ik kan dit gewoon”, zeg ik in gedachte tegen al die mensen die me door mijn PTSS hebben afgeschreven. Ja, ik ben veranderd van een stoere agent in een man die niet eens de supermarkt in durft. Maar vandaag voel ik dat ik gegroeid ben. Fysiek, door het trainen voor deze tocht, maar ook mentaal. Die realisatie maakt me emotioneel. Ze denken dat ik niks meer kan, maar nu loop ik maar mooi iedereen voorbij.’

Dag 4
‘De speciale schoentjes à 130 euro die ik voor Goof kocht, beginnen een beetje te snijden in zijn vel, dus vanaf vandaag mag hij op blote pootjes verder. De ergste dag hebben we immers gehad. Elke keer word ik meer vastberaden: we gaan het gewoon halen.’

Dag 5
‘Juichend kom ik over de finish. Alle mensen die op de eindcamping zitten en ons zien aankomen, beginnen te applaudisseren. Binnen bij de receptie plof ik op een bank neer en kom er de eerste drie uur niet meer af. Ik heb het gewoon gehaald, dat moet ik echt even verwerken. Ik zit hier en heb het gewoon geflikt!

Voor mij is dit echt een mijlpaal. Jarenlang heb ik gevochten om terug te komen en nu ineens merk ik dat ik weer uithoudingsvermogen heb. Het begon al met de trainingen, ik merkte dat ik steeds sterker werd, steeds meer kon. Fysiek maar vooral ook mentaal. Deze tocht is voor mij pure winst geweest, een mentale overwinning. Ik kan weer gaan bouwen.’ 

Geschreven door Maaike Boersma.

We zijn in Nikkulaokta, klaar voor de start om 9 uur. De groepsfoto’s zijn gemaakt. Nog even de rugzak wegen. Een kop koffie drinken en de blog bijwerken. Yoek en baas Taeko zijn er helemaal klaar voor. De  burgemeester loopt hier al in klederdracht rond en gaat zo het lapse volkslied voor ons zingen.

Na het startschot gaat de eerste groep van de FC 2018 op pad. De eerste 5 km zijn nog redelijk makkelijk. Het pad is breed en er liggen nog weinig stenen. Dan komen we aan bij de eerste pauze plek, de Lap Donalds. Dit keer worden de hamburgers niet buiten gebakken ivm de hard wind. Maar ach dat maakt ook niet zoveel uit. Het broodje smaakt er niet minder om. De tocht wordt vervolgd via smale paden langs de mediation plek over vele heuvels, stenen, door berken bosjes naar het Kebnakaise bergstation. Daar is de eerste checkpoint. Onder weg zijn er al vele foto’s gemaakt. In de tipi krijgen we een Nepalese kaneelkoek. Een heerlijk hapje na 20 km lopen met onze rugzakken. We moeten nog 4 km verder, de eerste nacht brengen we namelijk door bij een snelstromend beekje.

Het is nu 19.30 uur en iedereen is aangekomen in  kamp 1. We staan bij een snel stromende beek. In de verte zien we rendieren lopen, een hele kudde. Zoveel hebben Hans en Joost er op deze plek niet eerder gezien. Wat een rust om ons heen. We staan met de tentjes heerlijk beschut tussen lage struiken. Het valt bijna niet op dat we hier zijn. Nu water koken en een warme maaltijd naar binnen werken.

Gr. RT

15-8 & 16-8-2018.
Zeer vroeg ging de wekker. Het vliegtuig maar Stockholm vertrekt namelijk om 6.40 uur. Al vroeg lopen de Hiking en Adventure mensen bij de bagage afgifte en de douane. Nog even een koffie bij de Starbucks en dan het vliegtuig in, op naar ABBA land. In het centrum van Stockholm gaat een ieder zijn eigen weg, musea bekijken, door de oude binnenstad slenteren, een boottochtje of even lekker chillen bij het optreden van een Zweedse band. Om 17 u gezamenlijk naar het pizza restaurant. In sneltreinvaart maakt de Nepalese kok ruim 30 pizza’s. Drankje erbij en vast de voorbeschouwing op de komende tocht doen. Dan met de touringcar naar het Quality hotel, nog een keer in een echt bed met douche en wc vlak bij. De volgende morgen vroeg ontbijten en weer op reis naar Kiruna. Met verschillende vliegtuigen vlogen we weg. En op heel verschillende tijden kwamen we aan. De eerste werden de laatsten doordat hun vliegtuig ivm dichte mist ergens anders moest landen. Maar uiteindelijk was iedereen op tijd voor de briefing van Joost en Hans voor de sporthal op camping Ripan. Rein en Rick waren er al en hadden voor een ieder de hiking passen al opgehaald. In de sporthal konden de droogvoedsel maaltijden worden opgehaald, kleding in de fjallraven winkel aangeschaft worden en een lekkere bak koffie in het hikerscafe worden gehaald. De rugzakken zijn tot een minimum ingepakt, alles moet namelijk op de rug worden meegesjouwd. De spanning stijgt en we hebben er zin in. Op naar morgen.
Gr. RJ

3-7-2018
Vandaag een rust/reisdag. De prachtige tocht door het ruige IJslandse landschap zit erop. We zijn moe maar zeer voldaan van alle prachtige indrukken en emoties die we hebben opgedaan. Het is mooi droog weer op de camping en bij de camping tafel ontbijten we.  Rick, Emmy en Ingrid hadden gister boodschappen gedaan en brood met beleg mee genomen. Dat is heerlijk genieten en het brood was snel op. Daarna tenten inpakken en de traditionele groepsfoto maken. De groene shirts kleurden goed bij de waterval van Skógar. De busreis naar Reykjavik verliep vlot en daar kwamen we Jim, Gwen en Jan weer tegen. Zij vertelde ons hun belevenissen van de afgelopen dagen. Hun reis per 4-wheel drive door de zwarte woestijn en gesprekken met de locals. De renten werden weer opgezet op het grote veld. Daar stond ook een geel Vaude dorp met 25 dezelfde tentjes, leuk om te zien. Bij de maaltijd werd volop bij gepraat over de afgelopen week. Mogen de laatste dag die vrij te besteden is voor een ieder. We gaan whale watchen, de Geysir bezoeken en de stad in.

Porsmork naar Skógar

Vandaag staat de laatste etappe op het programma een wandeling van ongeveer 24 km. We vertrekken om 8 uur vanaf de liefelijk gelegen camping te Porsmork. Maar niet nadat er eerst lang zal die leven is gezongen voor Joost die jarig is. Het eerste stuk gaat over de uitgesleten gletsjer uitloper naar een brug over de rivier. Daar komen we aan op camping Basar waar de klim naar het eerste plateau begint. We moeten vandaag een ruime 600 meter omhoog. Via smalle kronkelige paden in het begin nog gelegen tussen de berken bomen klimmen ee omhoog. Wat een prachtige uitzichten hebben we als we hoger komen richting het pad achter ons maar ook naar de bergtop en gletsjer voor ons. Het is een forse klim naar het eerste plateau wat een grote stenen vlakte is. Daar achter licht de echte top van de berg Fimvorduhals. Wederom klimmen we omhoog over smalle paden, sommige stukken beveiligd door een ketting die vast gemaakt is in de rotswand.  De top is verstopt in een dikke laag mist en bedekt met sneeuw en ijs. We vervolgen de route over een sneeuw vlakte en volgen de gele markeringspalen. Ook het kompas is nodig om goed en veilig te navigeren. We gaan in zuidelijke richting en na twee km komen we bij de berghut uit waar het heerlijk warm binnen is en we onze natte kleding uit kunnen doen en genieten van een warme adventure food maaltijd, aangevuld met een cola en mars. Na de pauze blijkt dat een van de deelnemers vertrokken is op de verkeerde schoenen. Na een km in de achtervolging kon hij terug gestuurd worden om te wisselen.  We beginnen aan de lange afdaling naar Skógar. Eerst op de kale rotsachtige hoogvlakte maar heel geleidelijk wordt het landschap steeds groener. We lopen langs de route met 25 watervallen, wat een prachtig natuur geweld.  Vele malen stoppen we om foto s en film te maken. Omstreeks 19 uur komen we aan in Skógar bij de skogafoss waterval. Enorm en prachtig om te zien.  Langs een lange stalen trap gaan we naar beneden naar de camping. Maar geen groepslid te zien. Die blijken allen in het burger restaurant te zitten aan een jawel potje bier. Dus maar ff aangesloten voor een heerlijke hamburger met een biertje.  Daarna nog ff de tent opzetten en slapen. De tocht zit erop.

Op 1-07 stond de beklimming van de aguille du tour (3540m) op het programma. Na een slaapruimte te hebben gedeeld met 9 anderen vertrekken we om 05.30 uur, enigzins vermoeid, vanaf de Premier Albert hut. Het eerste uur is hiken door de sneeuw met de stijgijzers aan en gezekerd door een touw. De temperatuur is aangenaam, het zonnetje schijnt en we kunnen lekker doorlopen. De vermoeidheid maakt al snel plaats voor prachtige vergezichten en goede sneeuwcondities. Vervolgens een steile klim naar een hoge passage. Met het hart in de keel komen we boven en genieten van een weergaloos uitzicht over de gletsjer. Aan de linkerzijde de imponerende, scherpe, top van de aguille du tour. Na 45 minuten hiken over de gletsjer staan we aan de voet van de rotsachtige Aguille. De gids kiest voor de moeilijke route wat betekend dat we zonder stijgijzers gaan freeclimben. De route is uitdagend, steil en met beangstigende afgronden maar we bereiken voldaan de top! Onze gids neemt eerst even de tijd om een belletje te plegen op wat de meest unieke werkplek ter wereld moet zijn. We maken nog wat foto’s en dalen vervolgens af naar de gletsjer. Daar begint onze lange wandeling naar de hut “Trient” die net over de grens in Zwitserland ligt. De rest van de middag en avond verblijven we in de hut om te wennen aan de hoogte.