Categorie Uncategorized

Zondag 11 maart 2018

Na een lekker ontbijt en nog een heerlijke douche, klaarmaken voor vertrek. Een dag om er in te komen. We worden om tien uur opgehaald, rijden zo’n 20 min en gaan dan de tocht van 6 km starten naar hut 1, Kolsjø. Het is zo ver we zitten in de bus op weg naar ons startpunt! Maurice rijdt voor ons in zijn eigen auto inclusief onze sneeuwschoenen. Zin in! Bij aankomst kregen we onze sneeuwschoenen en stokken. Het sneeuwt! De eerste hilarische momenten deden hun intrede. Lieke dacht achteruit te kunnen lopen op sneeuwschoenen en lag al snel op haar gat. Kristel trok haar sneeuwschoenen achterstevoren aan. Na ca 800 meter op een pad gelopen te hebben, doken we het bos in. Dat liep stukken fijner! Het laatste stuk naar de hut liepen we door de ongerepte natuur. Zelf het spoor maken was best pittig! Wat een mooie plek hebben we! Drie hutten bij elkaar aan een ( bevroren meer Kolsjø) en aparte houthokken en toiletten. Bij binnenkomst gelijk de kachel aangemaakt en sneeuw geschept om te smelten voor onze koffie, thee en middageten. Heerlijk met z’n allen gegeten in de grootste hut. Wat doet een maaltijd dan goed! Om drie uur met z’n allen nog een wandeltocht gemaakt. Wat een mooie natuur en wat heeft de natuur veel te bieden. We hebben materiaal bij elkaar gesprokkeld om vuur te maken. Wat is dat leuk om te doen! BartJan en Koen gingen nog even ijsvissen! Benieuwd of we nog een vers visje kunnen eten! In de hut is het inmiddels behaaglijk warm. Lekker even met een kop thee op de bank! Straks weer lekker eten met z’n allen vast bij kaarslicht. Het kaarsje zal vast op tijd uitgaan na zo’n heerlijke dag buiten……….Op naar meer van dit soort dagen! Het gaat vast nog mooier worden want het weerbericht zegt dat de zon zich veel laat zien komende week. Gr. Josée

Groep 2

zaterdag 10 maart 2018.

Lees meer

Vrijdag 9 maart 2018

Vanmorgen na een goede nachtrust in de Pramvika hut zagen we voor het eerst deze week de zon doorbreken.
Een prachtig gezicht over kolsjo (meer)
Het eerste stuk liepen we over het meer wat zorgde voor de nodige foto momenten. Ook werden er een paar sneeuwduiken genomen en snow angels gemaakt.
Ik had vandaag de eer om het trail te maken vanaf het meer. Het was best effe bikkelen om het meer te verlaten want het ging al snel stijl de hoogte in en zat ik af en toe tot aan mijn heupen in de diepe sneeuw.
Na een pittig stuk naar boven vond ik zeer waarschijnlijk het spoor van een eland wat ons naar de weg leidde. Vanaf hier konden we het laatste stuk naar beneden lopen waar de taxi ons zou oppikken.
Na een nodige 😉 en welverdiende douche in het hotel hebben we nog even heerlijk geluncht in een nabijgelegen restaurant. Vandaag was een mooie zonnige afsluiting van een geweldige avontuurlijke week….

gr. Micha

Donderdag 7 maart 2018

We zijn er klaar voor. De dag dat mogelijk de zon zich even zou laten zien. De dag na onze fantastisch spectaculaie beklimming via een flank die nog niet eerder beklommen was. De dag voor de laatste sneeuwschoen trektochtdag. De dag dat de meeste mannen een sneeuwval genomen hadden, of niet Erik. Tien uur iedereen paraat en met lichte sneeuwval en lichte wind, de meeste met een zonnebril op, tja die zon die misschien……
Het eerste stuk hadden we de 2e dag genomen. Was wat vaker dalen en daardoor gingen er regelmatig een paar op zijn gat. Hier en daar werd een heuse glijbaan gecreëerd.  Bobbejaanland zou er trots op zijn. Langzaam aan kregen we wat meer zicht doordat de bewolking wat minder werd. Zou die zon.. …?
Om verveling niet toe te laten slaan zochten we een nieuw pad door het bos. Heleen wilde eens ervaren hoe het was om zelf het pad door de verse sneeuw te ploegen. Nou dat ging haar goed af. Wat een kracht onze kleinste deelmemer heeft. Petje af. Toen Maurice onze gids het even over nam, ging het toch veel “beter”. Althans hij verdween compleet onder de sneeuw en riep zelfs om help dit tot grote hilariteit van de groep. Toch kwam hij er op eigen kracht uit. Tja anders……
Omdat het niet zo ver meer was naar de volgende hut namen we wat mueslirepen en geen warme lunch. Maar dat viel tegen want langzaamaan kregen we last van de honger klop. Maar op karakter bleven we doorgaan. Bij een riviertje troffen we een heel mooi klein boswachtershuisje waar je met tweeën gratis mag overnachten. Het huisje had een hoed van sneeuw van zeker een meter dik. En of het aan de hoed lag weten we niet, maar onderweg werden in de sneeuwvormen vreemde waarnemingen gedaan. Zoals raven, nog niet zo vreemd hier, maar ook trollen, lichaamsdelen als billen en benen en nog meer. Maar op zich is het niet zo moeilijk om in dit mooie winterwonder landschap, wat een beetje weg heeft van Frozen, zodat we zelfs Olav dachten te spotten en ook nog bijna de zon.  Het laatste stuk ging over een groot meer, Kolsjø. Voor het meer nog een laatste glijbaan en toen in een ruk door naar de hut.  Daar troffen we een Erik (de Noorman) maar toen hij onze groep zag gaf hij spontaan de hut aan ons. Thxs man. Vervolgens ons dagelijks ritueel. Vuur maken, sneeuw smelten, water koken en eten maken. En natuurlijk relaxen en misschien straks weer voor de echte mannen een sneeuwval. Slaap zacht!

Gr. Heleen

Woensdag 7 maart 2018 Sveinsbu naar Sveinsbu

Mistig en mysterieus Noorwegen. Vandaag een heen en weer etappe. We slapen wederom in de hut van Sveinsbu.
De mist houdt aan. Toch gaan we voor een beklimming van een top bij Skrimfjella; misschien klaart het nog op.
Dat gebeurt niet, maar de klim ‘off road’ is dikke fun. Een moeilijke passage maakt de dag nog een echt adventure.
Terug is de oversteek over een meer  nog erg koud met een snijdende wind, maar een paar uur later zitten we alweer in de hut met een warme kachel, ijs smelten en zowaar worst en een borrel. Dag afstand 14 km.

gr. Erik

Dinsdag 6 maart 2018

De dag van het mysterieuze landschap en de verdwijntruc!!

Na een rustige bonte avond werd het een stille nacht en heeft iedereen redelijk geslapen, verdeeld over de drie beschikbare huisjes. Na een overheerlijk ontbijt vanuit het bekende zakje/adventure food stond iedereen om tien uur gepakt en gezakt klaar voor vertrek. Nog snel even de vislijn binnen halen en toen konden we echt vertrekken.
Het was de dag van sporen trekken door de sneeuw, de glijpartijen, de route zoeken in de mist, de valpartijen, de super geniet momenten onderweg, de vele foto momenten en dit alles in een fantastische magische sneeuwwereld! Er lag een meter sneeuw over de heuvels die we beklommen. Door de mist waren alle takjes van de bomen vol met rijp, echt een andere wereld! Iedereen zocht het hoger op behalve Gerrit, die dook in een sneeuwgat van 2 meter diep.. toch bijzonder alleen een hoofd boven de sneeuw uit te zien komen. Na zijn reddingspoging konden we weer door!
Rond 15:30 uur kwamen we bij onze slaapplek aan. Wederom op een top plek!
Na de verdeling over de huisjes kon er gelijk begonnen worden met vuur aanmaken en sneeuwsmelten voor drinkwater.
Op naar de avondturen van morgen!

Gr. Sonja

Maandag 5 maart 2018

Vanochtend was het dan eindelijk zo ver. 10u het busje dat ons naar het startpunt bracht van onze 5 daagse sneeuwschoentrektocht. Eerst nog heerlijk in een goed bed de nacht doorgebracht en sommigen al gedroomd van elanden en  sneeuwhazen. Nog voor de laatste keer een uitgebreid ontbijt. Sommigen keken een beetje sip bij de gedachte het heerlijke Noorse brood om te moeten ruilen tegen  een zelf warm gemaakt mueslipapje als ontbijt. Nou de sneeuwschoenen aan en hoppa er tegenaan. Remco maakte onze track en rustig slingerden wij door het Noorse sneeuwlandschap. Genieten van de mooie omgeving en de verrassend bijzondere  sneeuwsculpturen. We kregen er geen genoeg van. Hele tocht lichte sneeuwval en ongeveer 5 tot 8 graden onder nul. Nauwelijks wind. Jippie. Elanden en sneeuwhazen hebben we wel gespoord maar helaas nog niet gezien. Komt hopelijk nog de komende dagen. Na 6km kwamen we bij onze hutten. Intrek genomen en kachels aangemaakt. Het lijkt snel aangenaam binnen, maar de sneeuw bleef gewoon op de vloer liggen. Ook even de toiletten uitgegraven. Ook weer fijn. Dat sneeuw smelten duurt een eeuwigheid dus ondertussen een lunch en wat thee naar binnen werken. Nu effe chillen, niet zo moeilijk hier, en dan de avondmaaltijd maken. Nu merk je pas een beetje wat een tijd en energie het kost om op deze wijze je kostje klaar te maken en het een beetje behaaglijk te maken. Respect voor onze voorouders die er door te overleven  voor gezorgd hebben dat wij er nu zijn en het toch wel heel wat gemakkelijker hebben in het dagelijkse leven. Op naar de avond met de voetjes op hoog maar niet voor de buis. Lekker een gezelschap spelletje spelen.  Met iets lekkers bij de thee of koffie: paaseitjes. Dan even een spelletje Mens erger je niet. Nooit geweten dat het daarmee zo kon lachen.
De spelers als koppel Heleen en Eveline, Jeffrey, Remco en Gerrit. Jeffrey begon super. Gooide meteen een zes en mocht beginnen. Maar vervolgens kwam hij niet op het bord en moest met leed de opmerkingen, met name van de blondjes, aanhoren. Tot  grote hilariteit van de rest en de toeschouwers. En als hij op het spelbord kwam werd hij er meteen afgeknikkerd. Gelukkig kende Jeffrey het beste de spelregels?. Het spel haalde slechte dingen in de spelers boven en no mercy was het devies. Het koppel dacht er met de winst vandoor te gaan, maar Remco sloop ongemerkt naar de finish, mede omdat Jeffrey als uitsmijter net de laatste pion van de dames er af mikte. Dat maakte voor hem de hele middag goed. Daarna nog even de sneeuwschoenen onder en even bij het riviertje  gaan kijken. Helaas no moose on the lose maar wel weer genoten. Bij het vallen van de avond gezamenlijk het diner wat  bij iedereen naar binnen gleed alsof we in  een twee sterren restaurant aan tafel zaten. Hierna werd op locatie De wereld draait door beleefd. Dit alles met een drupje borrel en een worstje was het prima  toeven bij een snorrende kachel. Truste en tot morgen.

Gr. Gerrit.

Zondag 4 maart 2018

Vanochtend vroeg verzamelen op luchthaven Schiphol voor de reis naar Oslo. 4 deelnemers waren al een dag eerder afgereisd om Oslo wat langer te verkennen. De vlucht vertrok rond 07:00 met op het laatst een andere gezagvoerder die de stuurknuppel ging bedienen omdat de eerste ziek was. Veilig en snel geland op luchthaven Oslo om daarna de trein en de bus te pakken naar Notodden skysstasjon, waar we rond 14:15 uur aankwamen. Maurice van Surviking stond ons al op te wachten om wat bagage met zijn auto te vervoeren naar ons hotel, ca 500m verderop. Een prima hotel met sauna, fitness en een grote pooltafel die natuurlijk uitgeprobeerd moest worden. Even opfrissen en door naar een café restaurant tegenover het hotel waar de andere 4 deelnemers een lekkere lunch verorberden. Na wat drankjes en redelijk hoog geprijsd bier terug naar het hotel om de rugzakken voor te bereiden op de komende wandeldagen. Enkele weken geleden was er in de buurt nog een temperatuur gemeten van -41 gr C. Gelukkig is het hier nu tussen de -3 en -9. En er is sneeuw, heel veel sneeuw.
Voor het avondeten had de hotelkok Noorse gehaktballen gemaakt. Prima eten. En na een briefing van Maurice over de komende dagen (waar gaan we lopen, wat neem je mee, hoe werkt een sneeuwschoen) verder lekker chillen en wachten op de dag van morgen.

gr. Micha.

Dag 7

In het half donker met wc rol in de hand schuifel ik door de ruimte. Laat mij broek half zakken en neem een hurkhouding aan boven een witte vierkante bak. Om me plots te realiseren dat het de douchebak is in mijn hotelkamer.Gooooood morning Marrakech!  Een onwennige start zonder Said met zijn  gulle lach.  The final countdown dan maar. Een bezoek aan het kloppende hart van Marrakech.  Of moet ik zeggen zonder hart gezien hetgeen we zien bij de kippenafdeling.  Bizar te zien hoe de mens zich ontwikkeld heeft.  Of in welk tempo gezien de plaats waar je wieg heeft gestaan. Of je kribbe.  Of je berbermatje.
Tot slot. Ik zeg welgemeend,  dikgedrukt en onderstreept DANKJEWEL tegen: in willekeurige volgorde:
1.Cycling Cora van Mora van de lange adem: Ruud DJW.
2. Gebruinde David Bowie met  good looks, sound & vision : Paul. DJW.
3.The smiling blue helmetboy met de bionische knie: Henri. DJW
4. Amsterdams lefgozertje met powerpoten: Ben. DJW
5. De  Terminator met blanke pit: Selwijn. Djw.
6. De banden plakkende hekkensluiter  Wilbert. Djw.
7. De pijn vretende ribbenkastman met zetpilverslaving: Peter. DJW.
8. Het Rechtdoorzee pittige meske met een dieselmotortje. Niki djw.
9. Sietse & Hielke in 1 … alias de witte tornado: Jaap. Djw.
10. De rappe Limburger met nog rappere darmen: Simon. Djw.
11: Brabantse oermens met waaiervisie: Hans. Djw.12
Lieve dame, Beste heren, het was mij een waar genoegen, als rasechte brabo sluit ik met: Houdoe & bedankt!

In verslag 7 mist er er nog een die ons op de raarste plekken weer recht op de fiets zette en ons de helling op coachte. Een die ons verraste met zijn luide stem en zijn zang kwaliteiten. Een knoesten die je gedurende de week in een vakantieganger zag veranderen. En die ons verraste met zijn litteraire versalgen. Nr. 12 Ons fietsend Jerommeke met zijn blanke pit. Sjef kei bedankt namens ons allen.

Dag 6. Draa Vallei

Vandaag bereikt onze Trans Atlas Expeditie zijn climax.  Wat niet gezegd kan worden van de plaatselijke Guus Meeuwis die ons wakker zong. Aangevangen in een goddelijke bed. Na het ontbijtje met een eitje. Het laatste schoolreisje start zoals het hoort,  in een busje. Na een uurtje rijden stoppen we bij ons transportmiddel voor vandaag.  1x raden.  We rijden, om af te kicken, zo’n 30 km door een glooiende vallei met de laatste 290 hmtrs. En iets meer palmbomen, ik schat zo’n 654.000. Maar het kunnen er ook 2 meer geweest zijn. Voorzien van trossen dadels in de toppen. Prachtige natuur en de inmiddels bekende lekke band van Selwijn  en de berberdorpjes wisselen elkaar af. Daarna volgt de laatste lunch onder de palmbomen.  En nemen we een paar groepsfoto’s bij de Laro. Plus afscheids knuffel van Said en zijn team. Waarbij mij iig duidelijk wordt dat je van 6 dagen  in een jeep … eh Laro,  meer gaat stinken dan 6u op de mtb.  7u verder is de cirkel rond, back where we started from. Het maakt totaal 402 technisch zware hete zwetende keiharde balancerende voortkruipende  stoffige dorstige naar zuurstof snakkende kms die ons tot grote hoogte heeft gebracht.  6500 mtrs maar liefst.  Maar zoals een oud Chinees spreekwoord zegt: kampioen word je niet zo maar,  dat is trainen, trainen en nog eens trainen!