FJÄLLRÄVEN CLASSIC 2023 Hiking en Adventures
Van 9 tot 16 augustus 2023 vond de Fjällräven Classic in Zweeds Lapland plaats. Met dit artikel geef ik een beschrijving van deze geweldige wandeltocht en mijn aanloop hiernaartoe.
Een paar jaar geleden luisterde ik in de MudSweatTrail store naar een presentatie van Jolanda Linschooten over haar boek ‘Niet de race maar de reis’. Bevlogen en inspirerend vertelde zij over haar trailrun van 2000 kilometer door Engeland, Wales en Schotland. Door weer en wind en met een tentje, brandertje en eten in haar rugzakje. Helemaal alleen met zichzelf en de gedachten in haar hoofd. Ik zat op het puntje van mijn stoel. Een zaadje was geplant. Wat een geweldig avontuur en wat een geweldige vrouw. Dit wil ik ook.
Trailrunnen en zeker de lange afstanden zijn geweldig. Maar de conditie die het vergt zeker voor de lange afstanden, is pittig. En de bagage die je mee kunt nemen is beperkt. Daarnaast, zie het als een mooi excuus, geeft wandelen je aanzienlijk meer tijd onderweg om te genieten van de schoonheid van de natuur. Tenminste, zo zie ik het tegenwoordig. De afgelopen jaren gun ik me jaarlijks een weekje wandelen met mijn rugzak. Het zorgt voor een mooi reset van mezelf. Ik merk dat ik in deze weken intens gelukkig ben en ik zie zoveel moois (Krijtlandpad, Malerweg en nu dan de Kungsleden). Als een blij en bevlogen mens kom ik weer thuis.
Nog steeds is er echter de ambitie om het wandelen te combineren met wildkamperen en even weg te zijn uit de bewoonde wereld. A la Jolanda. Maar kamperen in het wild, zeker met de oerkracht van onze natuur, vind ik best spannend. De Fjällräven Classic en Hiking en Adventures) bood me daarin een super mogelijkheid: 110 km wandelen door Zweeds Lapland, weg van de bewoonde wereld, (bijna) zelfvoorzienend, wildkamperen en toch veel gezelligheid en aanspraak om me heen. Is er wat, dan is er iemand. Best prettig.
De Fjällräven Classic is dit jaar voor de 19de keer gelopen. Destijds is het bedacht door de grondlegger van Fjällräven, Ake Nordin die de schoonheid van Zweeds Lapland met een breder publiek wilde delen. Fjällräven was internationaal nog klein en zijn primaire doelgroep waren de Zweden zelf. In 2005 liepen zo’n 150, voornamelijk Zweden, mee. Dit jaar liepen er 1199 deelnemers mee, waaronder 44 nationaliteiten. 28 deelnemers waren jonger dan 15, 5 ouder dan 70 en de dames representeerden 44% van de deelnemers. In totaal vielen er 66 deelnemers uit. Val je uit, dan moet je terug lopen naar de start of doorlopen naar de finish. En lukt dat niet, dan is er de helikopter (voor eigen kosten).
Ondertussen zijn er verschillende Fjällräven Classics over de wereld, zodat ook de Amerikanen, Koreanen, Duitsers, Denen en wij niet per se helemaal naar Lapland hoeven af te reizen. De Fjällräven is geen wedstrijd maar biedt de mogelijkheid om met een super diverse groep gelijkgestemden. een geweldige tocht door adembenemende natuur te wandelen. Gelijkgestemden zijn in dit geval relaxte natuurlliefhebbers die best 5 dagen zonder luxe als douche, wc en telefoon kunnen en genieten van een zakje gevriesdroogd eten.
Dit jaar startten we met wat obstakels. Net als onze gids Hans van Hiking & Adventures vloog kort voor de start op 9 augustus storm Hans over Zweden. De treinverbinding tussen Stockholm en Kiruna lag er een paar dagen uit en deelnemers die met de trein reisden werden met een alternatieve busverbinding alsnog afgeleverd in Kiruna. Ook was er kort voor een aanvang een buikgriepvirus dat het gebied rond de Kebnekaise teisterde. Bezoekers van het gebied werden geëvacueerd, hutten gesloten. In die week kregen we bericht dat de Fjällräven gewoon doorging, maar zonder de mogelijkheid om de hutten te benutten voor toilet en versnapering, zonder gebruik van sauna’s en met een volledig zelfvoorzienend en nog meer back to basic traject. Best leuk en gelukkig had de meneer van de Bever in Nederland er bij mij op aangedrongen om Hadex mee te nemen. Dus mijn water was ook vrij snel veilig.
De tocht: De route voert je langs het klassieke wandelpad van het noordelijk deel van de Kungsleden in Zweeds Lapland, van Nikkaluokta in het zuiden tot Abisko in het noorden. Op je tocht kom je langs vele welbekende plaatsen: het majestueuze Kebnekaise-massief, de kale Tjäktja-pas, de golvende heide bij Alesjaure en het weelderige groen in het Nationale Park Abisko.
De tocht is adembenemend. Zeker nadat je de boomgrens uit bent en door kale ruige wildernis loopt. De Kebnekaise (hoogste berg van Zweden) hulde zich in al zijn trots in de wolken. Een voorbode voor de regen die we die eerste middag en ook later in de week zouden krijgen. In weer en wind liepen we de laatste uren richting een strategisch kampement aan het water en een goed eind op weg naar wat ons die week nog te wachten stond. Veel wandelaars kozen ervoor om vrij vroeg hun tentje op te zetten, maar ons stoere groepje liep zonder (al te veel) te mopperen lekker door. Een extra check of mijn tentje echt wel goed en veilig stond verzekerde me van een ok nachtrust. Mijn dubbelgevouwen buff functioneerde perfect als ooglapje waarmee de nacht ook lekker donker werd. De eerste nacht was koud en hier en daar waren verschillende geluiden van wind en regen, snuffelende dieren, stromende beekjes.
Dag twee gingen we weer vroeg op pad richting Sälka. Het is een nat gebied, waardoor je veel op lange planken loopt die je voeten nog enigszins droog houden en het lopen wat makkelijker maken. Met mijn stokken stiefelde ik lekker door met hier en daar een momentje om in het rond te kijken, te genieten en te beseffen hoe een bofkont ik ben dat ik hier loop. Maar het werd nog mooier. Na een koude nacht waarin ik de helft van de kleren aanhad die ik had meegenomen en waarin we nachtelijk bezoek hadden gehad van rendieren, gingen we weer vroeg op pad met een mooi zonnetje.
Dag 3 de mooie Tjäkta-pas en het hoogste punt van de tocht. Daar zat ik boven op de berg bij het kruis. Met uitzicht over de vallei waar ik de afgelopen drie dagen had gelopen. Mijn hemel wat een schoonheid. Het scheelde niet veel of ik zat te janken op die berg. Een mooi citaat van Jolanda: ‘Klein zijn in de grote natuur, daar kun je kracht, een soort veerkracht uit halen’. En dat was precies wat het was. Bij de checkpoint die volgde vertelde ik hoe mooi en emotioneel de oversteek was. Normaal voor firsttimers zo lieten de vrijwilligers mij weten, maar ook zij waren geroerd van mijn ontroering. Wat een emo’s toch bij elkaar zo in de wildernis. En bij deze checkpoint de allerlekkerste brownie ever!!! Chocola, frambozen, best een groot stuk en zo lekker. En je hebt de calorieën nodig op dit soort momenten! Grote bak zwarte koffie erbij. Toch fijn dat deze back tot basic experience soms wat luxe momentjes in zich had.
Daar waar dit hele gebied oorspronkelijk van de Sami is (uiteraard kan het nodige gezegd worden over hoe wij als beschaving met oorspronkelijke bewoners omgaan), leidde dag 4 door een gebied dat nog door de Sami bewoond wordt en langs de heilige Sami berg. Het was een dag vol muggen. Als ik een keuze mag maken tussen regen of muggen, doe mij maar regen. En gelukkig kwam die wat later op de dag ook. Precies op het moment dat ik de heilige Sami berg passeerde. Dat leverde een schouwspel op van drie regenbogen rondom. Mystiek en heel mooi.
Na de heilige Sami berg liepen we weer de boomgrens in. De tocht begon nu echt aan het einde te komen. Nog een nachtje slapen op een mooie plek in de natuur en dan zouden we weer terug zijn in de bewoonde wereld.
De laatste dag liep door het Abisko national park. Langs een geweldig meer en een uiteindelijk woest kolkende rivier in een door en door groene natuur. Iedereen had zin in de finish. Het gezellige onthaal door de vrijwilligers van Fjällräven een lekker biertje en een bord normaal eten. Een bed en een warme douche en even met thuis bellen. En uiteraard het feest ’s avonds. Het was super fijn en enorm jammer om weer terug te zijn na vijf dagen wandelen. We hebben er een mooi feestje van gemaakt met zijn allen. Vermoeidheid na 110km wandelen, niets daarvan. Gewoon hossen en springen met live muziek en afwisselend Avicii en andere Zweedse bands van de draaitafel. Grappig om de uitbundigheid van Koreanen op de dansvloer te zien.
Echt voorbij was het toen we weer in de bus naar Kiruna zaten. Op een grijze dag en in de stromende regen. Het paste mooi bij het moment. Wat heb ik genoten zeg! Dit is een absolute aanrader en smaakt voor mij zeker naar meer. Wil je onze reis zien, dan kan dat hier: (link naar dronefilmpje Milo)
En of ik ooit helemaal alleen met mijn rugzak ga wandelen en wildkamperen, we gaan het zien. De weg er naartoe bevalt me in elk geval erg goed.
